Bir sənətçi ancaq iki xüsusiyyətini heç bir şəkildə göz ardı etmirsə sənətçidir. Bu iki xüsusiyyət: eyni anda həm özü həm də bir başqası ola bilmə gücüdür.
Poeziya... yalnız özünü hədəfləyir. Onun başqa məqsədi ola bilməz... Bu o demək deyil ki, poeziya əxlaqı ucaltmamalı, ... onun son nəticəsi insanı adi maraqlar səviyyəsindən yuxarı qaldırmamalıdır; belə bir şey söyləmək tamamilə absurd olardı. Mən ancaq iddia edirəm ki, əgər şair mənəvi məqsəd güdürdüsə, deməli, şairlik gücünü zəiflədib və. . . onun işi uğursuz olacaq. Ölümün və ya tənəzzülün əzabında olan şeiri biliyə, əxlaqa assimilyasiya etmək olmaz.[1]
