Aktiv gücü əlində tutan yalnız dövlət olmamalıdır. Əgər insanlar mədəni olmaq istəyirlərsə, təşkilat qurma sənəti inkişaf etdirilməli və genişlədilməlidir.
Amerikalılar bərabərliyə o qədər aşiqdirlər ki, onlar azadlıqda qeyri - bərabər olmaqdansa, köləlikdə bərabər olmağı üstün tuturlar.
Bir universal qanun vardır: bu ədalət qanunudur. Ədalət bir millətin hüququnun təməl daşıdır.
Bizim zəmanəmizin xalqları artıq sosial şəraitin bərabərliyini dəyişdirə bilmir; lakin indi bərabərliyin onları köləliyə, yoxsa azadlığa, təhsilə və ya barbarlığa, firavanlığa və ya səfalətə aparması onlardan asılıdır.
Demokratik cəmiyyət üçün iki şey həmişə çətin olacaq - müharibəyə getmək və onu bitirmək.
Demokratiya fərdi azadlıq sahəsini genişləndirir, sosializm onu məhdudlaşdırır. Demokratiya hər bir insana mümkün olan bütün qiymətləri verir; sosializm hər bir insanı sadəcə bir agentə, sadəcə bir rəqəmə çevirir. Demokratiya və sosializmi bir sözdən başqa ortaq heç nə yoxdur: bərabərlik. Ancaq fərqə diqqət yetirin: demokratiya bərabərliyi azadlıqda axtararkən, sosializm təmkin və qulluqda bərabərlik axtarır.
“Demokratiya” və “demokratik dövlət” terminlərindən çox az istifadə olunur. Bu sözlər aydın şəkildə müəyyən edilmədikcə və mənaları razılaşdırılmasa, insanlar bu qeyri-müəyyənlik üzərində yaşamağa davam edəcək və bu müzakirələr demaqoqlara və despotlara fayda verəcəkdir.
Dəhşətlisi böyük insanların əxlaqsız olması deyil, əxlaqsızlığın böyüklüyə aparmasıdır.
Heç bir amerikalı yüksəlmək arzusundan məhrum deyil, demək olar ki, hər biri böyük miqyasda ümidlər bəsləyir və ya çox yüksək məqsədlər güdür. Hamısı davamlı olaraq mülk, güc və nüfuz qazanmağa can atır.
Hər kəsi dostun etməyəcəyinə görə, düşmənlərinlə yaşamasını öyrənməlisən.
Həyat nə əzabdır, nə də əyləncə. Həyat elə bir işdir ki, biz onu yerinə yetirməyə və ləyaqətlə başa çatdırmağa borcluyuq.
Mütləq gücə malik olan şəxsin səlahiyyətindən sui-istifadə edərək rəqiblərinə zərər verə biləcəyini etiraf etmək mümkündürsə, niyə çoxluğu eyni tənqidə məruz qoymaq, onları eyni qınaqlara məruz qoymaq mümkün deyil.
Yeddi yüz il tariximizin səhifələrini vərəqləsək, demək olar ki, bərabər şərait yaratmayan bir böyük hadisə tapa bilərik. Səlib yürüşləri və ingilis müharibələri zadəganları məhv etdi və onların mülklərini bölüşdürdü: bələdiyyə korporasiyaları feodal monarxiyasının qoynunda demokratik azadlığı daxil etdi; odlu silahların ixtirası döyüş meydanında vassalı və zadəganları bərabərləşdirdi; çap sənəti bütün təbəqələrin şüuruna eyni resursları açdı; poçt şöbəsi həm kottecin qapısına, həm də sarayın darvazasına bilik gətirirdi; və protestantlıq bütün insanların cənnətə gedən yolu tapa biləcəyini bəyan edirdi. Amerikanın kəşfi bəxt üçün min yeni yol açdı və qaranlıq avantüristləri sərvət və gücə apardı.
